‘Neemt hij nog steeds niet op?’ Rat keek Annie bezorgd aan. Ze was op van de zenuwen. Ze kon geen seconde meer stilzitten en bleef maar door de huiskamer heen en weer ijsberen.
‘Die klootzak heeft hem weer naar de vergetelheid gestuurd. Nu ben ik ze allebei kwijt. Suus en André. Ik ga er heen, wat heb ik te verliezen?’
‘Nee Annie. Dat doe je niet. Ik zeg niet dat je niet moet gaan, maar je moet niet gaan zoals je er nu aan toe bent. Laten we geen overhaaste dingen doen, oké? Jenny en Luuk zijn ook nog niet thuis. Laten we op ze wachten. Met z’n vieren zijn we sterker.’
Hij pakte Luuk’s huistelefoon.
‘Wie ga je bellen?’
‘Het politiebureau.’
Hij toetste het nummer in. Er werd vrijwel meteen opgenomen.
‘Goedemiddag, Politiebureau Centrum, wat kan ik voor u doen?’
‘Goedemiddag met De Koning. Vanmiddag zijn twee vrienden van mij opgehaald voor verhoor. Jenny de Wit en Luuk Jansen. Weet u misschien wanneer ik ze weer thuis kan verwachten?’
‘Een ogenblik, dan vraag ik het even na.’
‘Meneer De Koning?’
‘Ja.’
‘Jenny de Wit en Luuk Jansen zijn twee uur geleden al naar huis gestuurd.’
‘Fijn, dank u wel voor de informatie.’ Met trillende handen hing Rat op.
‘Ze zijn twee uur geleden al vertrokken. Dat ziet er niet goed uit Annie. Alleen wij tweeën zijn nog over.’
Rat had thee gezet en nu zaten ze al een tijdje stil zwijgend tegenover elkaar. Allebei waren ze verzonken in hun eigen gedachten en zaten ze diep na te denken over een oplossing.
‘Ik denk dat ik een idee heb.’
Rat keek Annie verrast aan. ‘Vertel.’
Ze was niet nerveus meer. Haar ogen fonkelden en haar hele houding straalde strijdlust uit.
‘We dringen bij hem binnen en dan injecteren we een spierverslapper bij hem.’
‘Stel dat het lukt om bij hem binnen te komen, hoe komen we dan aan een spierverslapper?’
‘Ik ben apothekeres. Ik ga morgen naar de apotheek en dan haal ik een paar ampullen met spierverslappers en injectiespuiten. Ik kan niet wachten om hem met zo’n spuit te steken. Ik denk dat ik de dikste maat naald neem.’
‘Oké, stel dat het lukt en je hebt hem gestoken. Wat doen we dan?’
‘Dan dwingen we hem om zijn fotobewerkingen ongedaan te maken.’
‘Hoe dan?’
‘Dat weet ik nog niet. Laten we eerst maar eens kijken of we bij hem binnen kunnen komen.’
‘Toch lijkt het me beter om een plan te hebben.’ Rat keek moeilijk. ‘We moeten toch weten wat we met hem gaan doen?’
Annie zette haar handen in haar zij. Haar ogen spuwden vuur. ‘Heb jij een idee? Wie het weet mag het zeggen hoor.’
‘Kijk niet zo lelijk. Nee, ik heb ook nog geen idee, maar we kunnen er toch over nadenken?’
Annie ontspande een beetje. ‘Sorry, ik ben ook zo gestrest door de hele situatie. Je hebt gelijk. We kunnen er in ieder geval over nadenken, maar morgen gaan we naar hem toe, met of zonder plan.’
‘Doen we. Mag ik voorstellen dat je niet naar huis gaat? Het lijkt me beter als we bij elkaar blijven. Neem jij Jenny’s bed maar, dan slaap ik wel op de bank. Wil je nog een kopje thee voor het slapen gaan?’
‘Nee dank je, ik hoef niets. Ik ga niet op Jenny’s bed liggen, ik ga wel in die makkelijke stoel zitten. Slapen gaat me toch niet lukken.’
‘Nog koffie?’
‘Ja lekker.’
Rat en Annie zaten aan de keukentafel. Ze hadden geen van beiden kunnen slapen. De hele nacht hadden ze nagedacht, het was inmiddels ochtend geworden en nog steeds wisten ze niet, hoe ze Flip konden dwingen om zijn fotobewerkingen ongedaan te maken.
‘Ik ga zo naar de apotheek, als ik terug ben gaan we direct naar Flip. Dan maar geen plan. Desnoods moeten we hem met geweld aan de praat krijgen. Ik steek met liefde een paar naalden in die engerd.’
Rat knikte. ‘We moeten er in ieder geval voor zorgen, dat hij geen foto van ons kan maken. Dat betekent dat we hem uit de buurt van zijn mobiel, camera’s en webcam moeten houden. We moeten ook niet aanbellen. Hij woont op een etage. Dat betekent dat we de trap nog op moeten als hij open heeft gedaan. Ik maak de voordeur open, dan kunnen we ongezien naar boven sluipen. We wachten tot hij zelf naar buiten komt. Geen idee wat hij doet als we op de deur kloppen en hij vertrouwt het niet. Nee, hij moet nietsvermoedend de deur uitgaan, dan spring jij naar voren om die naald in hem te steken en dan hebben we hem.’
‘Wat nou als hij niet naar buiten gaat? We kunnen toch niet de hele dag en nacht blijven wachten?’
Rat krabde achter zijn oor. ‘Je hebt gelijk. We moeten hem naar buiten lokken.’
‘Als jij nou de voordeur openmaakt en ik sluip naar boven. Zodra ik boven ben sluit jij de voordeur en dan bel je aan. Flip doet open en ik injecteer hem. Wat vind je daarvan?’
‘Ik weet het niet Annie. Hij is een sterke vent. Ik denk dat het beter is, als ik naar boven ga en hem die prik geef.’
‘Prima, maar laten we nu naar de apotheek gaan. ’
Rat reed en Annie zat naast hem. Ze had de spuiten voorbereid en nu was het wachten tot ze er waren. Nog twee straten. Hopelijk was er plek aan de kant van Flip’s appartement. Daar konden ze parkeren, zonder dat Flip ze uit zou kunnen zien stappen. Annie had hij nog nooit gezien, maar Rat kende hij wel en ze wilden geen risico lopen.
‘Daar staat André’s auto’, riep Annie uit. De tranen sprongen in haar ogen, maar ze veegde ze woest weg. ‘Klootzak’, siste ze. ‘Ik zal je krijgen!’
Ze hadden geluk. De auto die voor Flip’s deur geparkeerd stond reed net weg en Rat stuurde zijn auto behendig in het plekje.
‘Weet je zeker dat het nummer 39 is?’
‘Heel zeker. André heeft het mij zelf verteld. Ik heb het onthouden, omdat 3 keer 3 negen is.’
‘Dat is een handig ezelsbruggetje. Zullen we dan nu maar uitstappen?’
Annie knikte. ‘Ja, laten we maar gaan.’ Ze pakte de spuiten van haar schoot en deed ze terug in de stevige plastic tas met het logo van haar apotheek er op. Rat was uitgestapt en deed haar portier open. Ze glimlachte naar hem en stapte uit.
Rat morrelde wat aan de voordeur en vrijwel meteen ging de deur open.
‘Wat ben jij daar goed in.’
Hij grijnsde. ‘Ach ja, ieder zijn vak zal ik maar zeggen. Geef me de tas maar Annie, dan ga ik naar binnen.’
Hij zag wit en zijn handen beefden een beetje.
‘Succes Rat’, fluisterde Annie.
Rat knikte. Zonder geluid te maken liep hij de trap op.
Flip liep als een gekooid dier nerveus heen en weer. Hij voelde dat er iets ging gebeuren. Er ging iets fout, maar wat? Hij ging achter zijn computer zitten en dacht na. Die derde man op de foto, dat mannetje met die kleine oogjes. Dat was een hele goeie vriend geweest van Luuk. Bovendien was hij er bij geweest, toen hij die chanteur had uitgegumd. ‘Geen getuigen’, mompelde Flip. ‘Waar is die foto? Ratte oogjes moet verdwijnen.’ Hij scrolde door zijn foto’s en grijnsde. Ha! Gevonden. Hij opende de foto en tekende een cirkel om zijn slachtoffer. De deur van zijn appartement rammelde. Geïrriteerd keek hij op. Hij hield er niet van om afgeleid te worden als hij bezig was. Rottige voordeur… Rottige voordeur?? De deur van zijn appartement rammelde alleen als de beneden deur open was. Iemand had die deur open gemaakt! Hij rende naar de deur en rukte hem open.
Rat zag de deur open gaan en hij was nog maar halverwege de trap. Zonder na te denken stormde hij de rest van de treden omhoog.
‘Jij!’ Flip was woedend. Hij schopte naar Rat, maar Rat wist hem te ontwijken, greep Flip’s been vast en drukte de naald van de injectiespuit diep in het vlees. ‘Au, wat is dat?’ Flip schopte wild met zijn been. Ondanks dat Rat hem stevig vast had, lukte het hem niet om de hele inhoud van de spuit te injecteren.
‘Ik laat je verdwijnen’, gilde Flip. ‘Hij draaide zich om en rende naar binnen. Rat holde achter hem aan. Flip wilde de deur dicht doen, maar Rat was sterk en wist de deur open te houden. Annie was inmiddels naar boven gerend en nu stonden ze met z’n tweeën tegen de deur te duwen. De deur zwaaide open en ze renden naar binnen. Flip rende naar zijn computer. Annie zag de foto op het beeldscherm en begreep meteen wat hij van plan was. Ze rende naar de computer toe en rukte de stekker uit de muur. Het scherm ging op zwart en het werd ineens een stuk stiller in het appartement. Flip vloekte zachtjes en liep dreigend op haar af. Annie keek hem minachtend aan.
‘Gooi een spuit Rat!’, beval ze.
Rat gooide een spuit naar haar toe. Flip probeerde de spuit te vangen, maar door de spierverslapper was hij niet meer zo snel en hij miste.
Annie ving de spuit en rende op Flip af. Ze ramde zijn onderkaak met haar vuist en voordat Flip in de gaten had wat er gebeurde had ze de tweede spuit bij hem geïnjecteerd. Even stond hij te zwaaien op zijn benen en toen viel hij op de grond.
‘Zo rotzak, eens kijken hoe we jou je zaakjes ongedaan kunnen laten maken.’
Flip probeerde wat te zeggen, maar het lukte niet.
‘Wat doen we nu?’, vroeg Rat.
‘We binden hem vast en dan wachten we totdat het spulletje een beetje is uitgewerkt.’
Ze pakte een rol ducttape uit haar rugzak en begon de rol om zijn polsen af te wikkelen.
‘Je hebt harige armen’, grijnsde ze. ‘Dat gaat leuk worden straks.’
Flips ogen schoten vuur, maar praten kon hij nog steeds niet.
‘Kom Rat, we tillen hem in zijn bureaustoel. Ik denk dat hij straks het een en ander op zijn computer moet doen. Dan zit hij alvast op de goeie plek.’
Met veel moeite wisten ze Flip in de stoel te krijgen. Zijn lichaam was helemaal slap en dat maakte hem zwaar en onhandelbaar. Toen het gelukt was pakte Annie voor de tweede keer de rol tape en begon hem in de stoel vast te zetten.
‘Voor de zekerheid omwikkel ik ook zijn enkels. Dan kan hij niet wegrennen. Ha kijk, harige benen. Weet je Flip, tegen de tijd dat ik klaar met je ben heb je niet zoveel haar meer. Scheelt je weer een bezoekje aan de schoonheidsspecialiste.’
‘Wie ben jij?’, bracht Flip er met moeite uit.
‘Ik ben de vrouw van André en de moeder van dat meisje dat je hebt laten verdwijnen. Ik wil mijn man en kind terug en als we toch bezig zijn, Jenny en Timmy, Luuk en die agent en iedereen die jij hebt laten verdwijnen en als we iedereen terug hebben, dan gaan we er voor zorgen dat jij nooit meer iemand kan laten verdwijnen. Hufter die je bent. Heb je enig idee hoeveel verdriet jij hebt veroorzaakt? Zo’n talent op zo’n verkeerde manier gebruiken. Het is afgelopen met jou.’
Flip’s ogen fonkelden boosaardig. De spierverslapper was een beetje uitgewerkt en hij kon weer praten.
‘En als ik niet meewerk? Wat dan? Ga je me dan vermoorden? Dat is niet verstandig hoor. Ik ben de enige die jouw man en kind weer terug kan halen. Ik heb een ander voorstel. Jij krijgt je man en kind terug en dan laat je mij vrij. In ruil daarvoor geef ik je 1 miljoen euro.’
‘Denk je dat ik gek ben? Jij moet gestopt worden freak. Iemand als jij mag niet vrij rondlopen in onze samenleving.’
‘10 miljoen dan? Iedereen heeft zijn prijs dame. Wat is de jouwe?’
‘Houd je mond’, beet Annie hem toe. ‘Je begint al aardig te babbelen. De verslapper is aan het uitwerken. Rat ga achter hem staan met een gevulde spuit. Als hij een verkeerde beweging maakt druk je de spuit in hem leeg.’ Ze ging voor Flip staan. ‘Dus jij wilt niet meewerken?’
Flip keek haar spottend aan. ‘Nee.’
‘Je hebt mooi haar.’
Flip keek haar verbaasd aan. ‘Ga je complimentjes maken om je zin te krijgen?’
‘Nee. Hou hem in de gaten Rat.’
Ze liep naar de keuken en kwam terug met een schaar. ‘Dat is één. Nu nog een scheermes.’
‘Wat ga je doen?’
‘Ik ga een skinhead van hem maken Rat. Zijn mooie lokjes afknippen en zijn schedel scheren.’
‘Je hebt het lef niet!’, brulde Flip.
‘Oh ja hoor. Daarna praten we weer verder.’
Ze liep de badkamer in en kwam terug met Flip’s scheerapparaat. ‘Het is er één met een tondeuse. Dat wordt leuk. Geen schaar, maar roetsj.’
Grinnikend stak ze de stekker in het stopcontact. Ze zette het scheerapparaat in de tondeuse stand en haalde het apparaat over Flip’s hoofd. ‘Zo, een landingsbaantje. Weet je wat, we maken er eentje naast en nog één en nog één. Kijk een Flipje zonder haar.’ Ze pakte de spiegel die ze in de badkamer had gevonden en hield hem voor Flip.
‘Zo, ben je al een beetje bereid om te helpen?’
Flip’s ogen vonkten van woede en hij schudde zijn hoofd. ‘Rotwijf. Je denkt toch niet dat ik je nu nog helpen ga. Je bent gestoord.’
‘Je weet niet half hoe gestoord ik ben.’ Ze boog naar hem toe en pakte hem bij zijn keel. Dat kale hoofd doet geen pijn, het enige dat pijn doet is je ego. Ik raad je aan om ons te helpen, voordat je echt pijn gaat lijden.’
‘Wat had je precies in gedachten?’
‘Jij bent echt een harde noot om te kraken hè? Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.’ Ze pakte de plastic tas en haalde er een paar naalden uit. Ze pakte Flips linkerhand. Hij probeerde zijn hand gesloten te houden, maar de spierverslappers deden nog steeds hun werk. Annie stak een naald onder zijn nagel en keek hem aan. ‘Ga je ons helpen?’
Flip spuugde in haar gezicht. ‘Nee’, brulde hij.
Annie pakte een boek van Flip’s computertafel en ramde het tegen de naald. Flip krijste het uit.
‘Ga je ons nu helpen?’
Flip schudde zijn hoofd en Annie stak een tweede naald onder zijn nagel. Weer gaf ze een klap met het boek en weer krijste hij het uit.
‘En nu?’
Annie had inmiddels vijf naalden onder zijn nagels geslagen, maar nog steeds werkte Flip niet mee.
‘Ik denk dat ik je nagels er maar uit moet trekken.’ Ze draaide zich om, op zoek naar gereedschap, maar Rat hield haar tegen.
‘Dat gaat niet werken Annie. Wat ga je doen, als je zijn nagels eruit getrokken hebt en hij werkt nog steeds niet mee? Straks martel je hem dood en als hij dood is kunnen we niemand meer redden. Ik wil iets proberen, maar eerst spuit ik hem nog een klein beetje van die spierverslapper in. Wil jij de stekker van de computer in het stopcontact doen?’
‘Wat ga je doen?’
‘Ik ga Flip’s fotobewerkingsprogramma starten en dan beweeg ik Flip’s hand met mijn eigen hand. Misschien dat we zo gebruik kunnen maken van zijn magie. Geen idee of het lukt, maar we kunnen het proberen.’
‘Weet jij iets van fotobewerken?’
‘Nee, eigenlijk niet.’
‘Ik wel. Fotograferen en het bewerken van foto’s is een hobby van me. Ik beweeg zijn hand wel. Ik wil eerst even kijken naar de foto’s die hij het laatst bewerkt heeft.’
De computer was inmiddels opgestart en Annie rukte de ducttape van Flips polsen. Daarna legde ze haar rechterhand op die van Flip en begon de muis te besturen. Moet je kijken, volgens mij hebben we de jackpot. Eens kijken of je idee werkt Rat.’
Ze navigeerde naar het menu item “ongedaan maken”. Ze liet Flip de muis klikken door met haar wijsvinger op Flip’s wijsvinger te drukken. Gespannen keken ze naar het scherm.
‘Annie?’
‘Rat, dat klinkt als André’s stem.’
‘Annie, ik weet niet hoe je het gedaan hebt, maar ik ben weer terug.’
Ze keek achterom, liet Flip’s hand los en rende huilend van blijdschap naar haar man toe. Na een innige omhelzing lieten ze elkaar los.
‘We hebben geen tijd te verliezen, we moeten Suus nog redden en Timmy en de rest. De kinderen waren in de tuin toen ze verdwenen, dat betekent dat ze daar ook weer terugkomen en dan zijn ze alleen thuis. Rat heb jij een sleutel van Luuk’s huis?’
Rat knikte.
‘Geef de sleutel aan André, dan kan hij de kinderen opvangen als ze terugkeren. We wachten met het ongedaan maken van de bewerking, totdat jij ons hebt laten weten dat je in Luuks huis bent. Rat, Flip wordt me te bewegelijk. Tijd voor een nieuw shot voor meneer.’
Zodra André bij Luuk was belde hij. Hij bleef aan de lijn totdat Annie de bewerking ongedaan had gemaakt. Gespannen keek hij de tuin in. Er gebeurde niets.
‘Annie, er gebeurd niets. De kinderen verschijnen niet.’
‘Moet je die foto niet opslaan of zo?’, vroeg Rat.
‘Je hebt gelijk. Stom, vergeten door al die stress. Dank je wel Rat.’ Ze klikte met Flip’s vinger op save en ze hoorde André enthousiast brullen aan de andere kant van de lijn. ‘Ik zie ze Annie! Ze zijn er weer!’
Nadat Annie de kinderen had teruggebracht, ging ze aan de slag met de foto’s van Luuk en Jenny. Ze verschenen uit het niets in de verhoorkamer. Niemand begreep hoe ze daar terecht waren gekomen, maar omdat ze onschuldig waren werden ze voor de tweede keer naar huis gestuurd. Ook het verschijnen van Van der Genugten zorgde voor de nodige verwarring. In het hele land verschenen verdwenen personen. Niet iedereen kwam terug. Flip’s slachtoffers die dodelijk door hem waren verwond, konden niet meer terug, maar gelukkig waren dat er niet zo veel. Niemand begreep wat er gebeurde. Behalve een klein groepje mensen.
Ze zaten met z’n allen bij elkaar in Flip’s appartement. Annie had voor de zekerheid nog wat extra spierverslappers gehaald en Flip zat stevig met ducttape omwikkelt in zijn bureaustoel.
‘Iemand een idee, wat we met Flip gaan doen?’, vroeg André.
‘We leveren hem uit aan de politie. Er is voldoende bewijslast om hem voor lange tijd achter de tralies te laten verdwijnen.’ Van der Genugten keek rond om te zien wat de anderen van zijn voorstel vonden.
‘Luuk schudde zijn hoofd. Zodra de man bij een camera en een computer kan komen, begint de ellende weer van voren af aan. Je weet hoe dat gaat. Hij gedraagt zich een tijdje netjes, hij krijgt privileges en voordat je het weet, heeft hij de hele gevangenis naar de vergetelheid bewerkt.’
‘We laten hem een selfie maken en dan verwijderen we hem van zijn eigen foto’, stelde Annie voor.
‘Met jou moet je geen ruzie krijgen hè’, grinnikte Rat. Eigenlijk ben je best een eng mens weet je dat?’
‘Valt wel mee hoor’, grijnsde André. ‘Je moet haar alleen niet boos maken.’
‘En als we hem naar de vergetelheid hebben gestuurd’, ging Annie onverstoord verder, ‘dan maken we zijn computer helemaal leeg en dumpen we het ding op de vuilstort. Mooie straf voor hem. Helemaal alleen in de vergetelheid, zonder de mogelijkheid om ooit nog terug te keren en de wereld is voorgoed van hem af.’
Ze liep naar Flip toe en stopte zijn telefoon in zijn rechterhand. Ze tilde zijn hand op, keek of hij goed in beeld was en zei: ‘Cheese.’
Er klonk een klik. De selfie was genomen. Annie stuurde de foto naar Flip’s computer. Met haar hand over zijn hand selecteerde ze zijn afbeelding. Tevreden keek ze naar haar selectie. Ze liet zijn afbeelding van de foto verdwijnen en klikte op save. Haar hand lag niet langer meer op die van Flip, maar op de muis. Flip was verdwenen.
Epiloog
Flip staarde door het venster naar buiten. Als enige in de vergetelheid! Wacht maar tot hij hier uitkwam. Zijn wraak zou zoet zijn… Door het venster zag hij zijn computer. Zijn prachtige computer, op de vuilstort. Er kwam een jongen aan. Verbaasd keek hij naar de computer. Hij boog om het apparaat wat beter te bekijken en knikte goedkeurend. Voorzichtig begon hij het vuil rond de computer weg te vegen. ‘Mensen gooien tegenwoordig ook van alles weg’, mompelde hij. Hij pakte Flip’s computer op en nam hem mee.
‘Goed zo jongen’, grijnsde Flip. ‘Met een beetje geluk ben ik snel weer thuis.’
